Mamlakatning siyosiy hayotida o‘zgarish sodir bo‘lgandan keyin hech qancha vaqt o‘tmay ba’zi ziyolilar tomonidan “kechagi kun va u bilan bog‘liq ramzlarni qoralanishi kerak”ligi haqida yarim ultimatum ohangida so‘zlar yangradi. Yangilanishni shundan boshlamasa aslo muvaffaqiyatga erishib bo‘lmasligi iddao etildi. Shaxsiy fikrni bildirishga hammamiz haqlimiz, ammo fikrga nisbatan fikr bildirish ham huquqlar ichra bir huquqdir. Ayniqsa ko‘pchilikning hayotiga ta’sir etishi mumkin bo‘lgan fikrlarga nisbatan.Chorak asr davomida o‘ziga xos davrni boshimizdan kechirdik. Bu rost. Ammo yana bir haqiqat bor – biz bilan birga bu “o‘ziga xos” kunlarni… oddiy xalq ham boshidan o‘tkazdi… O‘sha, nima
bo‘layotganini o‘zining imkoni darajasida tushunishga harakat qilgan, turmush tashvishlari
orasida, tungi uyquga ketishdan oldin bir necha soniya bo‘lsada atrofni anglashga urinib kelgan oddiy xalq.
Endi yana bir haqiqat haqida – o‘sha, oddiy, voqelikni boricha qabul qilishga majbur bo‘lgan xalq – millatning asosidir… O‘sha, ko‘zi ila ko‘rib kelgan nomutanosibliklarni aqli ila biroz bo‘lsada uyg‘unlashtirishga, uzrlarni topishga, qalbi ila esa kechirishga urinib kelgan xalq – millatning asosidir. Bitta xayronlikdan boshqasiga solinib kelingan, ammo, nima bo‘lganda ham, yaxshi gumonda bardavom bo‘lgan xalq – millatning asosidir.
Holat o‘zgarganda xalqning, shundoq ham ruhi zada xalqning holini hisobga olmasdan uni butkul, bir kun ichida yangi voqelikka duchor qilishga chaqirish – xalq g‘amini yeyish emas. Ommaning dunyoni his etish algoritmi bittasidan boshqasiga o‘tishi uchun vaqt talab etilishiga bepisand bo‘lish – kibrning bir ko‘rinishidir.
Halq holatiga bepisand bo‘lganda ziyoliy ahli… ziyoliy ahli bo‘lmay qoladi, ona xalqiga foyda
emas, balki boshiga tashvish keltiradi. Millat g‘amidan uzilib, har bir narsani o‘z qarichi bilan o‘lchab qolganda halq bu toifa kishilarning ko‘ziga ongsiz, qiyofasiz to‘da bo‘lib ko‘rinib qoladi. “Xalq” tushunchasini “ona” tushunchasi ila mushtarak deb hisoblasak, bunday qarash egasi uchun xavfliligini e’tirof etmoq zarur bo‘ladi.
Yaqinda hali eski qarashlarda bo‘lganlar “zombilar” deb atalishgacha borib yetildi. Buni
aytganlarga javob shuki, bu “zombilar” – bizning zombilardir; etimizning bir bo‘lagidir. Ularni bunday atash ularni… duo qilishdan yiroqlashib qolinganlikning belgisidir. Bu esa ulkan yo‘qotishdir.
Nubuvvatning boshida koinotdagi eng jirkanch narsa – butlar ham “eson-omon” o‘z joylarida turdi. Ularni inkor etish uchun o‘sha inkor qalblarda hosil bo‘lishi kutildi. Vaqti-soati kelganda but eng yomon ko‘riladigan narsa bo‘ldi. Xamr esa ariqlarda oqdi; uni mirshablar uyma-uy kirib to‘kishmadi — odamlarning o‘zlari to‘kishdi.
Manba: fayzbog.uz