"Otamni urardim..."

Hasan ibn Aliy roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi:
Tunda otam bilan Baytullohni tavof qilar ekanmiz, bu paytda ko‘zlar uyquga ketgan, ovozlar tingan payt edi. Banogoh atrofdan bir kishining hazin va ayanchli ovozda she’r o‘qiyotgani eshitildi.
Buni eshitgan otam menga: “Anavi gunohlari uchun Robbisidan afv so‘rayotgan odamning so‘zlarini eshitdingmi? Uni mening oldimga olib kelsang, yaxshi bo‘lar edi”, dedi. Men Baytulloh atrofida yurib uni izladim va maqomi Ibrohim oldida namoz o‘qiyotgan holda topdim. Unga Rasululloh sollAllohu alayhi va sallamning amakivachchalari sizni so‘rayapdilar, dedim. U namozini tugatib menga ergashdi. Otamning oldiga kelib: “Ota, mana o‘sha kishi”, dedim. Otam unga qarab: “Kimsan?”, deb so‘radi.
U: – Arabman, dedi.
– Isming nima?
– Ismim Manozil ibn Lohiq.
– Nima bo‘ldi, boshingga biron ish tushdimi?
– Mening boshimga gunohlari umidsiz qilgan, ayblari ado qilgan, o‘zi esa xatolar dengiziga sho‘ng‘igan odamning kuni tushdi.
Otam: – Menga hikoyangni so‘zlab ber, dedi. U hikoyasini boshladi:
– Men o‘yin-kulguga berilgan yosh yigit chog‘imda otam menga doim nasihat qilar, yoshlikning adashish va toyilishlaridan ehtiyot bo‘lishimni, Allohning kuch-quvvat va intiqomi zolimlardan uzoq emasligini aytar edi. U har gal menga nasihat qilganida, men uni urar edim. Bir kuni uni odatdagidan qattiqroq urdim. Shunda otam Baytulloh oldiga kelib, ka’bapo‘shga osilganicha meni duoyibad qildi.
Otam duoyibadini tugatmay turib, men mana bu dardga yo‘liqdim, dedi va o‘ng tomonini ochdi. Uning o‘ng tomoni shol bo‘lib qolgan edi.


Manba: muslim.uz