Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўғиллари Иброҳим сакаротдалик (жон чиқар маҳали) пайтида ёнига кирдилар. Икки кўзлари ёшга тўлди. Шунда Абдураҳмон ибн Авф розияллоҳу анҳу: “Сиз ҳам йиғлайсизми, эй Аллоҳнинг Расули?” деб сўради. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Эй Авф ўғли! Бу бир раҳматдир!” – дедилар ва бошқа томонга ўтиб: – Албатта, кўзлар ёшланади, қалб маҳзун бўлади. Роббимиз рози бўладиган нарсанигина айтамиз. Эй Иброҳим! Аблатта, сенинг фироқингдан биз маҳзунмиз” (Риёзус-солиҳийн, 924).
“Қалбимизнинг нури” китобидан
Манба: islom.uz