31 декабр 2017 йил. Муниса туғилди. Туғруқхонага эрталаб, тушга яқин ва тушдан кейин – уч марта бордик. Қудаларимиз ҳам, бошқалар ҳам боришди. Кечга бориб Хадича (келиним – Мунисанинг онаси) аёлимга қўнғироқ қилиб, кабоб егиси келаётганини айтди. Бу гапдан менинг жаҳлим чиқди, аёлим эса қувнаб, яйраб кетди ва деди: - Вой, мунча яхши! Асал қизим, кабоб егингиз келдими? Ҳозир, бир соатга қолмасдан етказиб олиб борамиз.
Менинг энсам қотди. Аёлимга ўшқира кетдим:
- Калланг борми? Бугун уч марта бордик. Қудаларинг ҳам, бошқалар ҳам боришди. Озиқ-овқат тиқилиб ётибди-ку. Бу тўқликка шўхлик эмасми?
- Иштаҳаси йўқ эди. Ҳеч нарса егиси келмаётганди. Нимадир ейишини жуда истаётгандим. Шунга хурсанд бўлиб кетдим.
- Қорни очган бўлса, ўшанча овқат турибди. Ўшалардан еяверсин. Бормаймиз. Талтайтириб юбормайлик.
- Бизга ҳадди сиққани бизнинг бахтимиз-ку. Энди у бизнинг қизимиз. Ота-онасига эркалик қилади-да.
- Ўз қизимдек кўрганим учун ҳам жаҳлим чиқяпти. Унинг ўрнида Нафиса ёки Аниса бўлганида ҳам шундай қилардим.
- Вой бобожониси-е, ахир ўша кабоб набирангизга сут бўлади-ку.
Хуллас, айтилган вақтда айтилган кабобни етказиб бордик. Иштаҳа билан еди ва сут ҳам келди.
Бу иш остида ҳам бир ҳикмат бор экан. Бир ой ҳам ўтмасдан уни топгандек бўлдим.
Бир куни Муниса кўп қусди. Хадича унинг кийимини бир неча марта алмаштирди. У эса яна қусарди. Бу иш ҳар қанча такрорланмасин, Хадичада оғриниш аломатини кўрмадим. Аксинча, бошқача бир меҳр билан, завқи келиб алмаштираверди. У кабоб егиси келганини айтганда аёлим яйраб кетганидек, Мунисанинг қусишидан ҳам завқланиб қўяверарди.
Бу икки воқеа менга қаттиқ таъсир қилди. Ўзимни тафтиш қилдим. Қизим телефонини синдириб қўйса ҳам жаҳлим чиқиб кетаверади. “Фалон пулга олинган нарсани уч кунликка учратдингми”, дея ўшқира бошлайман. “Атайин қилмаган-ку”, деган ўй бир муддат ўтиб, ўзимни анча босиб олганимдан кейин келади. Ва солиштираман:
1. Улар завқланиб, маза қиляпти. Мен эса жаҳлим чиқиб, қийналяпман;
2. Улар Аллоҳнинг неъматини туйиб, савоб ишлашяпти. Мен эса ноўрин дилини оғритиб, гуноҳ қиляпман;
3. Уларнинг бу иши соғликларига фойда. Меники эса зарар;
4. Улар атрофга хурсандлик улашяпти. Мен эса хафалик;
5. Уларнинг кейинги ишлари янада самарали бўлади. Меники эса тутилади, бўғилади;
6. Уларнинг иши ўқимишли, фаросатли кишиларнинг иши бўлса, меники жоҳилларнинг иши бўляпти. Ва ҳоказо...
Ғазаб қилма! Шунда жаннат сеникидир.
Манба: Azon.uz